Dit ben ik met mijn moeder- Johanna Marie Blokland – roepnaam Bonnie. Zij overleed vandaag twee jaar geleden op 74-jarige leeftijd. Ze wilde al een hele tijd niet meer. Als haar oudste dochter vond ik dat ik heel moeilijk om aan te zien en voelde het lange tijd alsof ik ervoor moest zorgen dat zij haar levensvreugde terugvond. Een onmogelijke taak.
Zij gaf mij het leven en ik heb nog zoveel meer dingen van haar “ontvangen”. Om maar met het meest voor de hand liggende te beginnen, haar uiterlijk. En ook haar liefde voor Italië, bloemen en haar gastvrijheid.
Systemisch gezien leert je moeder je om je te verbinden met anderen en jezelf. Dit stelt je in staat om gezonde relaties aan te gaan en dichtbij jezelf te blijven. In de buik en na je geboorte heb je een natuurlijke symbiose met je moeder waardoor je niet alleen de liefde, maar ook de zorgen en pijnen van je moeder overneemt. De hechting met je moeder is van levensbelang, omdat je volledig afhankelijk bent van haar zowel fysiek, sociaal als emotioneel. Zij voorziet in jouw levensbehoeften, waaronder onder andere voeding, lichamelijk contact, geliefd te worden en gezien willen worden. Als je moeder je hierin ziet en je kan geven wat je nodig hebt, hecht jij je veilig aan je moeder. Dit geeft je een veilige basis en zorgt dat je diep van binnen voelt dat je er toe doet, het waard bent.
Maar een moeder heeft ook haar eigen geschiedenis, waardoor zij onbewust onbereikbaar kan zijn en zij wellicht – op het moment dat jij als kind naar haar uitreikte (iets emotioneels vroeg) – niet kon geven wat jij nodig had. Jou niet volledig kon zien. Niet omdat ze het niet wilde, maar omdat ze het niet kon. Als kind zoek je onbewust de schuld bij jezelf. Je gaat op zoek naar een andere manier, zodat je om kunt gaan met wat je niet krijgt. Zo ontstaan overlevingsmechanismen zoals pleasegedrag, slecht grenzen kunnen stellen, alles zelf willen doen en negatieve overtuigingen over jezelf.
Mijn moeder wist op iedere plek (7 landen in totaal) een “thuis” te creëren. Toen ik zelf kinderen kreeg, gaf zij mij mee dat kinderen vooral kinderen moeten kunnen zijn. Iets wat uit haar eigen kindertijd komt. Inmiddels weet ik dat zij als expatkind ook erg eenzaam is geweest en in haar leven nooit echt haar eigen passie heeft kunnen vinden en leven. Dat heeft ongetwijfeld veel energie gekost. De maanden voordat mijn moeder overleed was zij heel depressief, een gevolg van onverwerkte emoties. Een zwaarte die ik destijds als kind ook ergens altijd heb gevoeld.
Lieve Mama, dank je voor alles wat je mij hebt gegeven.