Ze wil dat haar eigen kinderen zich vrij en geborgen voelen om de wereld in te stappen. Op het moment heeft ze het idee dat “iets” in de weg zit.
“Wat kom je halen bij je kind”, vraag ik tijdens de opstelling aan haar. “Bevestiging dat ik het goed doe” zegt zij en niet veel later: “Dat ik goed genoeg ben”. Het hardop uitspreken, raakt haar. Iets wat uiteindelijk terug te voeren is naar haar kindertijd, waar moederlijke bescherming en koestering regelmatig ontbraken.
In de opstelling legt ze moeder op haar eigen tegel en daar bovenop ook nog haar oma. Ik vraag haar of zij zo kan leunen. Ze schudt van “nee” en zegt dat het heel drukkend voelt.
In de opstelling laat ik haar benoemen wat zij gemist heeft van haar moeder en ook de verantwoordelijk voor het emotioneel zorgen voor haar teruggeven daar waar het hoort. Niet vanuit schuld of oordeel, maar door het inzicht dat het niets te maken heeft met haar als kind dat haar moeder haar emotioneel niet heeft kunnen geven wat ze nodig had. Natuurlijk was er liefde voor haar. Maar haar moeder, net zoals haar oma, hebben ook iets gemist in de verbinding met hun eigen moeder , waardoor zij niet echt emotioneel beschikbaar konden zijn voor hun dochters.
Middels deze opstelling is een begin gemaakt om haar emotioneel los te koppelen van haar moeder en kan zij stoppen haar te pleasen of te redden, zodat zij zichzelf leert dragen, en haar kinderen wél vrij zijn om hun eigen weg te gaan.